باز هم جواب

سلام به دوست عزیزی که نام مرا در پرده سخنانش پنهان میکند.کاش عادت میکردیم حرفمان را رودری روی شخص مورد نظر بزنیم شما که شهره شجاعت و اندیشه هستید چرا؟در مورد اینکه گفتید دوست هستی یا نه نمیدانید؟ شما که هم پیاله و هم کام و هم کلام ما بودید نمی دانید؟درست است که هر کس را در مقابل مصائب جنبه ایست هر چند به قول بعضی روشنفکران متعالی نگردر زندگی هیچ مصیبتی وجود نداردو این تلقین انسان است اما خودشان هم می دانند که مصیبت است و از آن می گریزند. کیمیاگر ی که به دنبال آن کیمیای نایاب میگردی شما اولین نفری نیستی که این حرف را تازیانه می کنی و بر تن سرد من وارد می سازیکاش همین حرفها بود .گفتن چیزهایی که من از آنها منفورم و ناخواسته مرا آنچنان می خوانند نیز از همین تازیانه هاستگاه افشای اسرار وجودم برای کسانی که ایشان را امین میپنداشتم نیز تازیانه میگردد.گاه تمسخر اندیشه ها و مطلوباتم همه و همه تمسخر میگردد گاه نفس کشیدنم خنده ها و ... بگذریم..این را بدان اگر خنده یی بر کلامت میزنم و تو به دیده تحقیر به خویش مینگری هرگز مرا در نیافتی.تمام کسانی که به من حتی سلام میدهند ویا از آن بیشتر برایم بلند میشوند و مرا در بزم خود شریک می کنند برای من محترم بوده و هستند و من همه شاکرشان هستم .اما گزیر این اندیشه که در ذهن شما (ها) رو ئیده را نمی دانم .چرا همه از ظاهر قضاوت می کنند.باشد دیگر نخواهم گذاشت این گونه بپندارید.نه شخص شما ونه آن دیگران.شاید نتوانم تارک اندیشه ی ناب خویش شوم اندیشه یی که با تمام وجود دوستش دارم .که شاید اندیشه نباشد و قطعا نیست اما شما بگوئید اندیشه!.اما می توانم حد اقل از بیشتر گناه کردن دیگران(نه شما) بکاهم .شاید بتوانم از این که هستم بیشتر در چشمان شما منفور نشوم .شاید بتوانم خود را از دیدگان کسی که مرا بیش از حد لیاقتم دوست دارم پنهان شوم.مطمئن باشید که حرف شما باعث گفتن این آشفته نامه نشد.بلکه دلیلی شد بر صحت حدس من.............امیدوارم اندیشه تان سرشار از زیبائی و حقیقت گردد. بدرود.